- اگر افرادی را که از دانش سیاسی بهره ندارند، بر سر کار آوریم، دیری نمی ‏پاید که در اثر اختلاف میان احزاب، قدرت را از دست داده سقوط می ‏کنند. آیا می ‏توان اداره امور یک جامعه را به افرادی که صرفاً به منافع خود توجه دارند و هنگام رسیدگی به امور، به منافع خویش فکر می ‏کنند محول کرد؟ آیا اینگونه افراد می ‏توانند از خود در برابر دشمن دفاع کنند؟ اگر تصور کنیم که در میان توده مردم کسانی یافت می ‏شوند که توانایی اداره امور جامعه را دارند، در آن صورت هماهنگی امور سیاسی را بر هم زده‏ ایم و اجرای برنامه ‏ها را دشوار ساخته ‏ایم.

ما ستمگریم

- تنها به یاری یک فرمانروای مستبد و سختگیر می ‏توانیم طرحهایی را که در پیش داریم به مرحله اجرا درآوریم و میان دستگاههای مختلف دولت که به مثابه یک ماشین عمل می ‏کند، نوعی هماهنگی برقرار کنیم. لذا می ‏توان چنین نتیجه گرفت که مناسب‏ترین نوع حکومت برای یک کشور، حکومتی است که در آن قدرت به یک نفر تفویض بشود. بدون وجود یک حکومت مطلقه مستبد، تمدن نمی ‏تواند به حیات خود ادامه دهد. و این تمدن تنها به وسیله رهبران و نخبه ‏ها بارور می ‏شود نه به وسیله توده ‏های ناآگاه. توده مردم وحشی است و توحش خود را در هر موقعیتی نشان می ‏دهد. هنگامی که توده ‏ها آزادی به دست آوردند آزادی به صورت هرج و مرج که خود اوج توحش است جلوه‏ گر می ‏شود.

- اعتیاد به الکل و افراط در نوشیدن نوشابه ‏های سکرآور، مشکلی است که پس از اعطای آزادی در میان غیریهودیها رواج پیدا می ‏کند. بر ما یهودیها لازم است که در چنین مسیری گام برنداریم. مردم غیریهودی از همان آغاز جوانی به وسیله عوامل ما بی ‏بندوبار و بدون اخلاق بار می ‏آیند. عوامل ما عبارتند از معلمان سرخانه، خدمتکاران، منشی ‏ها و زنانی که در خانه‏ های ثروتمندان بچه ‏داری می ‏کنند. به کمک زنان یهودی مردان غیریهودی را در عشرتکده ‏ها و محلهای عیاشی به فساد اخلاقی می ‏کشانیم و آنها را از جاده عفت و پاکدامنی منحرف می ‏سازیم. من این جامعه را که به دست زنها به فساد کشانده می ‏شود، جامعه زنان نام می ‏نهم زیرا در فساد و تجمل‏ پرستی دنباله ‏رو دیگرانند.

- دولت ما به جای آنکه ترس از جنگ را در مردم ایجاد کند، از طریق اعدامهای ظاهراً قانونی مخالفان را از سر راه برمی ‏دارد و با ایجاد چنین ترسی خود به خود مردم را وادار به تسلیم می ‏کند. زیرا بی ‏رحمی و سنگدلی در مجازات موجب ثبوت و استحکام دولت است. به نام انجام وظیفه و با اعمال مجازات‏های شدید و بی ‏رحمانه می ‏توانیم دولتها را هم وادار کنیم که بدون قید و شرط تسلیم ما شوند.

- منطق ما زورگویی و متقاعد کردن است. در مسایل سیاسی، تنها زور است که پیروز می ‏شود به ویژه اگر رهبران سیاسی بتوانند آن را مخفیانه اعمال کنند. اگر فرمانروایی نمی ‏خواهد تسلیم دیگران شود، باید با خشونت و نیرنگ به متقاعد کردن دیگران که از اساسی ‏ترین اصول حکومت هستند، متوسل شود. تا زمانی که غیریهود مانع رسیدن ما به هدفهایمان باشند باید فساد، خیانت و رشوه ‏خواری را رواج دهیم. اگر چپاول کردن اموال مردم منجربه تسلیم شدن آنها در برابر حکومت بشود، نباید در انجام این کار تردیدی به خود راه دهیم.

ما به آزادی خاتمه می ‏دهیم

- اگر به تاریخ گذشت نگاهی بیفکنیم، درمی ‏یابیم که ما نخستین قومی بودیم که ندای آزادی، برابری و برادری را سردادیم. این کلمات بعدها به وسیله مردم غیریهودی، احمقانه و طوطی ‏وار تکرار شدند و ناآگاهانه خود را گرفتار ساختند و آزادی را که در برابر فشارهای توده ناآگاه چون سد محکمی بود، از بین بردند. خردمندان غیریهودی نمی ‏توانند خود را از مطلق‏ گرایی و ذهنیت و عالم تجرد بیرون آورند و واقعیات را مورد قبول قرار دهند. آنها هیچگاه متوجه تضاد موجود میان آنچه می ‏گویند و آنچه عمل می ‏کنند، نمی ‏شوند. آنها متوجه نمی ‏شوند که افراد دارای استعدادها، قابلیتها و شخصیتهای متفاوتی هستند. آنها باور نمی ‏دارند که توده مردم کور و ناآگاه است. آنان باور نمی ‏دارند، کسی که از میان توده مردم برخیزد نمی ‏تواند رهبر بشود. آنها نمی ‏پذیرند که استعداد رهبری در میان یک تبار از پدر به فرزند منتقل می ‏شود. آنان با نادیده گرفتن چنین حقایقی برخلاف موازین طبیعت گام برداشتند و ما می ‏بینیم که مسأله ارثی بودن رهبری، به دست فراموشی سپرده شده و همین امر هم باعث شده است که ما روز به روز به موفقیت نزدیکتر شویم.

- اشاعه کلماتی چون آزادی، برابری و برادری در چهارگوشه دنیا به ما نسبت داده می ‏شود. ما باید از عواملمان که ناآگاهانه پرچم‏مان را با شور و شوق فراوان برافراشته ‏اند، سپاسگزار باشیم. می ‏دانیم که کلمات مذکور در طول تاریخ همچون آفتی رفاه، صلح، آرامش، همکاری و اساس حکومت غیر یهودیان را نابود کرده ‏اند. البته بعداً یادآور خواهیم شد که عوامل دست ‏نشانده، ما چگونه به پیروزی نهائی ما کمک خواهند کرد یا این امکان را می ‏دهند که ورق برنده به دست ما بیفتد. معنای این کلام آنست که در آینده خواهیم توانست هر نوع امتیازی را از جمله (اریستوکراسی) اشرافیت و سرمایه ‏داری (جوامع غیر یهودی) را چون سدی در برابر پیروزیمان قرار دارد، نابود کنیم و بر خرابه ‏های اریستوکراسی غیریهود، اریستوکراسی خود را که مبتنی بر ثروت و رهبری افراد تحصیل کرده است، بنا نهیم. باز یادآور می ‏شویم که دانش و ثروت دو شرط اساسی، برای تشکیل این اریستوکراسی هستند. ثروت را در اختیار داریم و دانش رهبری را حکمای پیشین برایمان فراهم آورده ‏اند.

- اگر در رابطه ‏هایمان، دست روی حساس‏ترین عصب ذهن آدمیان بگذاریم، خیلی زود به پیروزی خواهیم رسید و این اعصاب حساس ذهن آدمی، عبارتند از زراندوزی، مال‏پرستی و تنوع ‏طلبی در ارضاء نیازهای مادی. هر یک از این خواسته ‏ها به تنهائی می ‏تواند آدمی را تسلیم ما بکند.

- مجرد و ذهنی بودن مسأله آزادی، به ما کمک می ‏کند که به توده‏ های مردم در سراسر دنیا بفهمانیم که دولتهایشان فقط ناظر خرج ثروت‏های مردم هستند و می ‏توان دولتها را مانند دستکشهای کهنه زود به زود عوض کرد.

- از آنجا که تغییر دادن رهبریهای ممالک جهان مقدور و میسر می ‏باشد و از آنجا که می ‏توانیم نقش بسیار مهمی در اینگونه تغییر و تحولات داشته باشیم، لذا برایمان آسان خواهد بود که اختیار انتصاب و انتخاب رهبران جهان را به دست گیریم.